Vandaag wil ik jullie voorstellen aan Sara Petrucci, een doctor in de landbouwkunde met veel praktische en educatieve ervaring in moestuinen. Sara heeft het boek gepubliceerd Hoe maak je een biologische moestuin Uitgeverij Simone.

We hebben elkaar ontmoet via het web, en ik vond de competentie en duidelijkheid waarmee ze schrijft erg goed. Omdat Sara gespecialiseerd is in biologische teeltmethoden, heb ik haar uitgenodigd voor een gesprek met Orto Da Coltivare, en ik wil graag van deze gelegenheid gebruik maken om je te wijzen op haar handboek, dat je in de boekhandel kunt vinden of bij de uitgever kunt opvragen.

Voor degenen die een idee willen krijgen van het boek, kun je ongeveer tien pagina's van het boek downloaden door hier te klikken, waarin je ook de prachtige illustraties van Isabella Giorgini kunt waarderen. Je kunt het boek ook vinden op Amazon, een aankoop die zeker aan te raden is.

Interview met Sara Petrucci

Maar nu laten we het aan Sara over om zichzelf voor te stellen en ons te vertellen over haar handleiding.

Hoi Sara, je bent betrokken bij landbouw, moestuinen, biologische landbouw... Ik denk dat het beroep ook een passie is, waar komt dat vandaan?

Laten we zeggen dat het een baan is waar ik gepassioneerd over ben, want om de waarheid te zeggen is mijn enthousiasme voor het onderwerp gaandeweg ontstaan en geconsolideerd. Een belangrijke basis was zeker mijn gevoeligheid voor het milieu, waardoor ik koos voor de richting 'biologische en multifunctionele landbouw' van de landbouwfaculteit in Pisa.

In uw ervaring hebt u veel cursussen gevolgd en van dichtbij gezien hoe de landbouw realiteiten deelt. Hoe en op welke manier kan een moestuin nuttig zijn om een gemeenschap te vormen en een sociale dimensie te herontdekken?

Dat is het zeker. Ik heb veel gedeelde tuinen bijgewoond op verschillende plaatsen en ik vind dat de natuur mensen dichter bij elkaar brengt, omdat het leidt tot minder formeel zijn, met minder filters. Je deelt iets echts, wat inspanning, organisatie van dingen om te doen, maar ook resultaten en plezier met zich meebrengt. En dan is de gedeelde tuin vaak ook open voor de rest van de gemeenschap, en wordt het vaak een ontmoetingsplaats.En dan zijn er nog de landbouwruimtes die ook voor sociale doeleinden ontworpen zijn, in de zin dat ze mensen met een kwetsbaarheid opvangen voor verschillende soorten trajecten, en dit is een gebied waar nog veel gedaan zou kunnen worden. In elke gevangenis, rehabilitatiegemeenschap, school, kleuterschool, hospice, enz. zou volgens mij een geschikt traject gecreëerd kunnen worden. o.

Nu we het toch over sociale tuinen hebben, een onderwerp dat me na aan het hart ligt, wat denk je dat de activiteit van het maken van een moestuin je leert? En hoe werkt het therapeutisch?

Zeker, afhankelijk van het geval, kan het nuttig zijn voor verschillende doeleinden. In het geval van volwassenen zonder bijzondere zwakheden, leert het, als niets anders, een begrip van de waarde van seizoensgebonden voedsel, gecultiveerd met de moeilijkheden en onvoorziene omstandigheden van de natuur, en dus zeker helpt om meer geduld te krijgen. Naast geduld, de andere deugd die de tuin leert om te cultiveren is standvastigheid. De tuin, om te slagenNou, het moet het hele jaar door verzorgd worden, door de juiste dingen op het juiste moment te doen.

U hebt onlangs een boek gepubliceerd. Wat vindt de lezer in uw 'Hoe biologisch tuinieren'?

Ik ben van mening dat het een goede theoretisch-praktische basis biedt om te leren tuinieren volgens een natuurvriendelijke methode. Alle onderwerpen komen aan bod: van de bodem tot zaai- en uitplanttechnieken, van milieuvriendelijke ongediertebestrijding tot de beschrijving van de meest voorkomende afzonderlijke groenten. Een boek is echter slechts een startpunt: de praktijk van het telen in de loop van de tijd zal dan diepgang geven aan detheoretische kennis en zelfs fouten dienen om altijd beter te worden.

Een praktische tip: Wat doet Sara Petrucci om de grond voor te bereiden voordat ze de moestuin inzaait?

Ik hou erg van de keuze om de moestuin onder te verdelen in verhoogde bedden, die na verloop van tijd permanent blijven. Op deze manier bewerk je de grond grondig bij het opzetten van de moestuin, en na verloop van tijd, als de bedden nooit meer worden betreden, kun je ze beluchten met een hooivork en schoffel, en ze vervolgens egaliseren met een hark, maar zonder de grond elke keer volledig om te woelen. De onderverdeling inBloemperken kunnen echter worden vermeden, bijvoorbeeld voor een perceel gewijd aan pompoenen, meloenen of aardappelen, waarvoor ik zou aanraden het oppervlak te bewerken door het vlak en breed te laten.

Tot slot: de vraag die je wilt dat ze je stellen. Je kiest een onderwerp waarover je wilt praten, iets over je bedrijf of je boek dat je wilt benadrukken en misschien vraagt niemand het je ooit.

Is het echt mogelijk om biologisch te groeien?

Intussen mag niet uit het oog worden verloren dat biologische landbouw een landbouwmethode betekent die in heel Europa uniform is gecertificeerd, en een procescertificering is, geen productcertificering: het geeft garanties over hoe het werkt, d.w.z. over de toepassing van de voorschriften, maar niet over mogelijke vervuiling door oorzaken buiten de boerderij. In het kleinschalige geval van een persoonlijke moestuin voor zelfconsumptie, met deConstantie om goede compost te maken om de grond te bemesten, goede gewasbeschermingsmiddelen voor tegenslagen, en door het criterium van rotaties en intercropping toe te passen, beperkt men ongemakken en oogst men veel gewassen met succes zonder sterkere producten te hoeven gebruiken.

Dank aan Sara voor de vele interessante inzichten, tot snel!

Interview door Matteo Cereda